Venus In Fur
ونوس در پوست خز/ رومن پولانسکی/ 2013 :
سینماقصر: ریشه‌های مازوخیسم. اسطوره‌ای. در فضایی محدود
کیفیت: نبینید
۱۹ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۵:۰۰
۰ نظر
This Is the End
این پایان است/ ست روگن و اون گلدبرگ / 2013 :
سینماقصر: دنیا پس از پایان دنیا. نهایت خلاقیت. خل‌وضع
کیفیت: حتما ببینید
۱۹ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۴:۳۵
۰ نظر
The Best Offer
بهترین پیشنهاد/ جوزپه تورناتوره/ 2013 :
سینماقصر: حل شدن در یک زن. داستانی تاثیرگذار. پایانی به‌یادماندنی
کیفیت: حتما ببینید
۱۶ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۲۵
۰ نظر
The Family
خانواده/ لوک بسون / 2013 :
سینماقصر: خانواده‌ی مافیایی در حال فرار. مهیج. باورپذیر
کیفیت: سرگرم کننده
معرفیِ فیلم خانواده(The Family)
خوشمزه و خوردنی
هرچند که خبری از اصالت لئون یا آنجل‌آ نیست، اما شیوه‌ی پیش‌برد داستان و فیلم‌برداریِ برخی از صحنه‌های فیلم (مثلِ صحنه‌ی پیاده‌شدن مافیا از قطار) و دیالوگ‌نویسی‌ای متکی بر آدم‌های متلک‌پَران، یاد‌آور دوران اوج لوک بسون است. بسون، خوب بلد است موقعیت‌هایی ساده را با صحنه‌های جذاب، رنگ‌ولعاب ببخشد و بیننده را به ادامه‌ی دیدن وا دارد.
خانواده، بیشتر به کارتون شبیه است: فیلم‌نامه‌ی مهندسی شده‌ی دقیقی دارد و بازیگرانی که در نقش‌های‌شان برای‌مان آشنا هستند. با این اوصاف، فیلمِ یک‌بارمصرف، اما سرگرم‌کننده و خوش‌ساختی است. قبولِ اینکه گروهی از مافیا وارد شهری بی‌سر‌وصدا شوند و پلیس‌ها و آتش‌نشان را بُکشند با آر‌پی‌جی به خانه‌ای حمله کنند و همه‌چیز با دخالت و تیراندازیِ دو نوجوان حل شود زیادی دور از تصور است؛ اما همین‌ها در خانواده چندان منطقی و مفرح جلوه داده شده‌اند که به‌راحتی حضور خانواده‌ای را که به هر کس می‌رسند تا حد مرگ کتکش می‌زنند و کسی هم شکایتی ندارد، می‌پذیریم. اُنس و اُلفت‌شان را و حتا غریبی و بی‌کسی‌شان را.
فِردی برای رابرت دنیرو شخصیت تازه‌ای محسوب می‌شود. هرچند دیگر از دست‌مان در رفته چند بار او را در نقش مافیای نیویورکی دیده‌ایم و جلوتر چندین بار همین شخصیت را به سُخره گرفته، اما در خانواده با چیزی میان این دو رویکرد مواجهیم: با ایتالیایی‌ـ امریکایی‌ای که چندان از کرده‌ی خود پشیمان نیست و هم‌زمان دست‌کم گرفته می‌شود و چنان حقیر شده که به هر خفتی تن در می‌دهد. صحنه‌ی فوق العاده‌ی نمایش رفقای خوب در سینما و آن نمای بی‌نظیر از دنیرو که یاد‌آورِ سینما پاردایزوست چنان خوب به دل خانواده نشسته که تصور کسی جز دنیرو را در فیلم غیر‌ممکن می‌کند. با اینکه خانواده به شخصیتی که دنیرو ایفا می‌کند متکی نیست با این حال بسون همان استفاده را از دنیرو کرده که ده‌نمکی از شریفی‌نیا می‌کند.
خانواده همان‌قدر که در اسم و محتوا (حفظ خانواده تنها دغدغه‌ی اصلیِ آدم‌هاست) یک فیلم آمریکایی خوب است در مقابل به شیوه‌ی کمدی‌های خوش‌ساخت فرانسوی ساخته شده و این ترکیب عجیب مثل دست‌پختِ مگی (با بازیِ میا فارویی که گویا قرار نیست پیر شود) هرچقدر هم که از وطن اصلی‌اش دور باشد همچنان خوشمزه و خوردنی‌ست.
۱۶ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۲۳
۰ نظر
Short Term 12
دوازدهِ موقتی/ دستین کرتون/ 2013 :
سینماقصر: تداوم زندگی با وجود رنج‌ها. فکرشده. صمیمی
کیفیت: حتما ببینید
معرفی فیلم دوازده موقتی(Short Term 12)
صبر کن تا بگذره
فیلمی روان و دوست داشتنی درباره‌ی گذشتن از مراحل سخت زندگی. دستین کرتون، دوازده موقتی را بر اساس فیلم کوتاهی که پیشتر خودش ساخته گسترش داده و به لحنی فکر شده رسیده: ترکیبی از ملالت زندگی در کنار انفجاری که از فشارهایی عصبی ناشی می‌شود.کرتون اکثر شخصیت‌هایش را در دوراهی زندگی یا پوچی قرار می‌دهد و می‌کوشد نشان دهد این انتخاب شخص در مواجه با مصیبت‌های زندگی‌ست که آینده‌ی او را می‌سازد نه نگه داشته شدنش در مرکزی خاص و یا حتا تحت مراقبت دکتر بودن. در نتیجه آدم‌های دوازده موقتی همان‌قدر که معمولی به نظر می‌رسند عمیق و دست نایافتنی هستند
تجربه‌هایی هولناکِ دوران کودکی و نوجوانی تجربه‌هایی ناب هستند که علاوه بر بار روانی، با خود گوشه‌گیری و ترس تکرار را به همراه دارند .بچه های درمانگاه- زندانِ دوازده موقتی باید طی حضور موقتی‌شان بیاموزند چیزی که مهم است، مدیریت عصبیتی‌ست که آنها را از شکل عادی زندگی خارج و حضورشان در اجتماعات عمومی، مثل مدرسه، را با مشکل مواجه کرده است. آنها تحت نظر قرار گرفته‌اند زیرا یافتن آدم‌هایی که در این عبور کمک حال‌شان باشند از سخت‌ترین کارهای دنیاست. از این رو دوازده موقتی راویِ یکی عجیب‌ترین رابطه‌ها در میان فیلم‌های سال 2013 است. شاید عامل اصلی اینکه فیلمی ساده و سر راست در ذهن‌مان باقی می‌ماند چنین چیزهایی باشد. رابطه‌ی گریس (بری لارسون) و میسن (جان گالاگر جونیور) چیزی از جنس سایر رابطه‌های که به شکل معمول در فیلم‌ها می‌بینیم نیست. میسن (که گالاگر آن را به شکل کمال یافته‌ی شخصیتش در سریال اتاق خبر تبدیل کرده) به شکل هم‌زمان نقش معشوق/ شوهر/ پدر را برای گریس ایفا می‌کند و همان‌طور که از این ایفای نقش‌هایی متناقض خسته و دل‌زده شده، از مجاورت با دختری که همچنان حفره‌های سیاه درونش را از او پنهان می‌کند لذت می‌برد. عقده‌ی فرو خورده‌ی گریس که با خبر آزادی پدرش از زندان در طول فیلم رفته رفته سر باز می‌کند، این بار با همراهی و صبوری مدیسن به مسیر درستی هدایت می‌شود و این دو می‌آموزد آنچه را که سعی در آموختنش به بچه‌ها دارند در مقام عمل با چه سختی‌هایی همراه است. شاید به همین دلیل باشد که ابتدا و انتهایی فیلم سکانس‌هایی مشابهی هستند با رفتارهایی مشابه اما در این گذر کوتاه زمان آدم‌ها چیزهایی یاد می‌گیرد که وقتی بعدها تجربه‌های‌شان را برای دیگران تعریف می‌کنند باعث شگفتیِ خود و دیگران می‌گردند.پس در هر انفجار عصبیتی باید صبر کرد تا بگذرد.
۱۶ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۲۱
۰ نظر
Inside Llewyn Davis
درون لوئین دیویس/ برادران کوئن/ 2013 :
سینماقصر: دست و پا زدن در لجن. دایره‌ی پوچ زندگی. کوئنی
کیفیت: حتما ببینید
معرفیِ فیلم درون لوئین دیویس(Inside Llewyn Davis)
تداوم کابوس
فیلم که تمام می‌شود هیچ اتفاق خاصی نیفتاده است اما باطنِ فیلم همچون باطنِ لوین یقه‌ی ما را ول نمی‌کند. درون لوئین دیویس مدت‌ها بعد از پایان فیزیکی فیلم تازه جایش را در مغز ما باز می‌کند. مایی که در تمام مدت فیلم با این احساس که آنچه می‌بینیم بخشی از زندگی و درونیات خود ماست جنگیده‌ایم، با آن پایانِ شجاعانه/ رندانه، گویی در گوشه‌ی رینگ کوئن‌ها قرار گرفته‌ایم. حزنی خود خواسته بر فیلم حکم فرماست که با نوعی پذیرندگی و بداقبالی به وسیله‌ی لوئین پشتیبانی می‌شود. این رویکرد در بستر مذهبی فیلم به گونه‌ای جسورانه از نزدیک شدن به فطرتِ آدمی، در قالب فیلمی به ظاهر درباره‌ی موسیقی، باعث می‌شود، درون... تاثیر پذیری‌اش را با ضرباهنگی کُند بر روان ما آغاز کند و با تداومی آزاردهنده به بخشی از روزمرگی ما تبدیل شود.
اما شبیه این است که برادران کوئن عکس‌های قدیمی را نگاه می‌کنند و میان حرف‌های یومه‌ای که محض گذراندن زمان به هم تحویل می‌دهند برای آدم‌های توی عکس‌ها داستان‌هایی سَر هم می‌کنند و به ریش‌شان می‌خندند بعد فکر می‌کنند چرا همین را فیلم نکنیم؟! تا اینجای کار موضوع خیلی ساده به نظر می‌رسد اما مسئله آنجاست که بردارانِ نابغه همه چیز این فیلم/ داستان/ زندگی را از صافی ذهنیات، روحیات و خاستگاه‌های مذهبی و میهنی‌شان می‌گذرانند. ملغمه ای که حاصل می‌آید در دست هر کارگردان دیگری اثری مغشوش و بی‌سروته از آب در خواهد آمد اما نزد کوئن‌ها چنان پیکره‌ی منسجم و همگنی دارد که انگار نه انگار ماجرا از دید زدن عکس های قدیمی شروع شد!
درون لوئین دیویس هم از این قاعده مستثنا نیست. لوئین هم مثل بارتُن در بارتُن فینک یا استاد در یک مرد جدی در ظاهر امر شبیه کاریکاتوری‌ست که برادرها انتخابش کرده‌اند تا هرچه می‌توانند بر سرش بلا بیاورند اما با کمی دقت معلوم می‌شود مسیری که این شخصیت‌ها می‌پیمایند چطور از هزارتوی ذهنیات کوئن‌ها گذشته و پلان به پلان قوام یافته. این‌گونه است که فیلم به ظاهر سرشار از موسیقیِ درون... بیشتر شبیه به مرثیه‌ای می‌شود برای مردهایی حاشیه‌ای که جریان اصلی موسیقی نابودشان کرده و هم‌زمان سرشار از ارجاع‌های مذهبی (از سرگشتگی و بی‌مکانی بگیرد تا بی‌هویتی) که درون... را از کیفیتی اسطوره‌ای غنی کرده. با این حال باز هم کوئن‌ها به همین هم قناعت نکرده‌اند و ساختار روایی فیلم را جوری پیش می‌برند که همه چیز در هاله‌ای از تکرار یک کابوس همیشگی خودنمایی می‌کند. کوئن‌ها همچنان با قدرتی باور نکردنی، زندگی را تبدیل به کابوس و کابوس‌هایی شخصیت‌های‌شان را تبدیل به زندگی ما می‌کنند.
۱۴ ارديبهشت ۹۴ ، ۰۹:۵۰
۰ نظر
American Hustle
کلاه‌برداری آمریکایی/ دیوید او. راسل/ 2013 :
سینماقصر: روابط پیچیده‌ی آدم‌ها در یک کلاه‌برداری.
شخصیت پردازی استادانه. بازی‌های مسحور کننده
کیفیت: حتما ببینید
معرفیِ فیلم کلاه‌برداری آمریکایی(American Hustle)
بمبارانِ جزئیات
مملو از جزئیات اما بی‌نهایت سطحی. این بهترین تعریفی‌ست که می‌توان از فیلم‌های اُ راسل ارائه داد. علاقه‌ی عجیب راسل به کلیشه‌ای کردن همه چیز از فیلم‌هایی او مجموعه‌ای از کنش‌های از پیش تعیین شده می‌سازد که در بستر فیلم‌نامه‌هایی فکر شده جریان دارند. شخصیت‌پردازی‌ها معمولاً درگیر کننده‌اند ، هم‌دلی برانگیز و ترسیم کننده‌ی شمایلی که یک آمریکایی دوست دارد از خود به روی پرده‌ی سینما ببیند.کلاه‌برداری آمریکایی نیز همچون دو فیلم قبلی اُ راسل چنین سرو شکلی دارد با این تفاوت عمده که در کلاه‌برداری آمریکایی کلیشه‌ای بودن؛ ادا در آوردن؛ خود نبودن و تظاهر کردن، خود به محتوای فیلم تبدیل شده است و باعث گردیده با کامل‌ترین فیلم اُ راسل در فرم و محتوا مواجه باشیم. فیلمی که ابتدا و انتهایی مشخص دارد و شاید از میانه‌های فیلم کلیت ماجرا برایِ بیننده‌ی باهوش لو رفته باشد اما با بمبارانی از جزئیات دوست داشتنی مواجهیم که زیر عنوانِ کلاه‌بردای به راحتی و در نهایت دقت بسط می‌یابند. همان‌طور که از یک کمدی رمانتیک تنها توقع می‌رود ما را درگیر شیمیِ رابطه‌ی درون فیلم کند، از یک فیلم کلیشه‌ای نیز باید تنها توقع داشت ما را در قالب کلیشه‌ها سرگرم نگه دارد. از همین جاست که کلاه‌برداری آمریکایی خودش را به عنوان فیلمی نمونه‌ای مطرح می‌کند. با رها کردن کلیات و بها دادن به جزئیات. لذت تماشای کلاه‌برداری آمریکایی نصیب کسانی می شود که در دنیای شخصیت‌های متوهم و در عین حال عاشق فیلم غرق شوند.
با فیلمی مواجهیم که به گفته سازنده‌اش داستان‌هایش را برای روایتِ واکنش‌های شخصیت‌هایش می‌سازد. بنابراین، مسابقه‌ی بوکس(در مشت زن)، افسردگی(در دفترچه‌ی امیدبخش) و یا اینجا کلاه‌برداری در واقع مسیرهایی برای رسیدن به هدف اصلی راسل هستند: نزدیک شدن به شخصیت‌هایی پیچیده و چندلایه که داستان کلیشه‌ای فیلم این اجازه را به راسل می دهد هرچه می تواند با پرداختن به جزییات شخصیتی آنها بیشتر و بیشتر به آنها نزدیک شود.
بمبارانِ جزئیات
مملو از جزئیات اما بی‌نهایت سطحی. این بهترین تعریفی‌ست که می‌توان از فیلم‌های اُ راسل ارائه داد. علاقه‌ی عجیب راسل به کلیشه‌ای کردن همه چیز از فیلم‌هایی او مجموعه‌ای از کنش‌های از پیش تعیین شده می‌سازد که در بستر فیلم‌نامه‌هایی فکر شده جریان دارند. شخصیت‌پردازی‌ها معمولاً درگیر کننده‌اند ، هم‌دلی برانگیز و ترسیم کننده‌ی شمایلی که یک آمریکایی دوست دارد از خود به روی پرده‌ی سینما ببیند.کلاه‌برداری آمریکایی نیز همچون دو فیلم قبلی اُ راسل چنین سرو شکلی دارد با این تفاوت عمده که در کلاه‌برداری آمریکایی کلیشه‌ای بودن؛ ادا در آوردن؛ خود نبودن و تظاهر کردن، خود به محتوای فیلم تبدیل شده است و باعث گردیده با کامل‌ترین فیلم اُ راسل در فرم و محتوا مواجه باشیم. فیلمی که ابتدا و انتهایی مشخص دارد و شاید از میانه‌های فیلم کلیت ماجرا برایِ بیننده‌ی باهوش لو رفته باشد اما با بمبارانی از جزئیات دوست داشتنی مواجهیم که زیر عنوانِ کلاه‌بردای به راحتی و در نهایت دقت بسط می‌یابند. همان‌طور که از یک کمدی رمانتیک تنها توقع می‌رود ما را درگیر شیمیِ رابطه‌ی درون فیلم کند، از یک فیلم کلیشه‌ای نیز باید تنها توقع داشت ما را در قالب کلیشه‌ها سرگرم نگه دارد. از همین جاست که کلاه‌برداری آمریکایی خودش را به عنوان فیلمی نمونه‌ای مطرح می‌کند. با رها کردن کلیات و بها دادن به جزئیات. لذت تماشای کلاه‌برداری آمریکایی نصیب کسانی می شود که در دنیای شخصیت‌های متوهم و در عین حال عاشق فیلم غرق شوند.
با فیلمی مواجهیم که به گفته سازنده‌اش داستان‌هایش را برای روایتِ واکنش‌های شخصیت‌هایش می‌سازد. بنابراین، مسابقه‌ی بوکس(در مشت زن)، افسردگی(در دفترچه‌ی امیدبخش) و یا اینجا کلاه‌برداری در واقع مسیرهایی برای رسیدن به هدف اصلی راسل هستند: نزدیک شدن به شخصیت‌هایی پیچیده و چندلایه که داستان کلیشه‌ای فیلم این اجازه را به راسل می دهد هرچه می تواند با پرداختن به جزییات شخصیتی آنها بیشتر و بیشتر به آنها نزدیک شود.
۱۳ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۵۵
۰ نظر
Blue is the Warmest Color
آبی گرم‌ترین رنگ است/ عبداللطیف کشیش / 2013 :
سینماقصر: عشق دو دختر به‌هم. برهنه نمایی بیش از حد. طولانی
کیفیت: وقت تلف کردن
۱۳ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۵۱
۰ نظر
Grand Piano
گرند پیانو/ آنجینو میرا / 2013 :
سینماقصر: رازو رمز موسیقی. معمایی. داستان مبتکرانه
کیفیت: سرگرم کننده
۰۹ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۲:۳۰
۰ نظر
The Immigrant
مهاجر/ جیمز گری / 2013 :
سینماقصر: ماهیت عشق. مرز میان انسان و حیوان. گرم و روان
کیفیت:سرگرم کننده
۲۵ فروردين ۹۴ ، ۱۳:۵۴
۱ نظر