The Place Beyond the Pines
مکانی آن‌سوی کاج‌ها/درک سیانفرانس/ 2012 :
سینماقصر: میراث پدران برای پسران. ارجاعات سیاسی. کُند
کیفیت: سرگرم کننده
۱۶ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۱۸
۱ نظر
S-e-xual Chronicles of a French Family
سرگذشت جنسی یک خانواده‌ی فرانسوی / پاسکال آرنولد و ژان مارک بار / 2012 :
سینماقصر: مشکلات جنسی آدم‌های یک خانواده. برهنه نمایی. کُند
کیفیت: سرگرم کننده
۱۶ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۰۲
۰ نظر
Butch Cassidy And The Sundance Kid
بوچ کسیدی و ساندنس کید/ جرج روی هیل/ 1969 :
سینماقصر: رفاقت دو دزد. رندانه.
همچون لحظات شکل گیری رنگین‌کمان به یادماندنی
کیفیت: شاهکار
۱۴ ارديبهشت ۹۴ ، ۰۹:۵۸
۰ نظر
The Judge
قاضی/ دیوید دوبکین/ 2014 :
سینماقصر: پیچیدگیِ داشتن پدر. متکی به بازی بازیگران. طولانی
کیفیت: سرگرم کننده
۱۴ ارديبهشت ۹۴ ، ۰۹:۵۴
۰ نظر
Inside Llewyn Davis
درون لوئین دیویس/ برادران کوئن/ 2013 :
سینماقصر: دست و پا زدن در لجن. دایره‌ی پوچ زندگی. کوئنی
کیفیت: حتما ببینید
معرفیِ فیلم درون لوئین دیویس(Inside Llewyn Davis)
تداوم کابوس
فیلم که تمام می‌شود هیچ اتفاق خاصی نیفتاده است اما باطنِ فیلم همچون باطنِ لوین یقه‌ی ما را ول نمی‌کند. درون لوئین دیویس مدت‌ها بعد از پایان فیزیکی فیلم تازه جایش را در مغز ما باز می‌کند. مایی که در تمام مدت فیلم با این احساس که آنچه می‌بینیم بخشی از زندگی و درونیات خود ماست جنگیده‌ایم، با آن پایانِ شجاعانه/ رندانه، گویی در گوشه‌ی رینگ کوئن‌ها قرار گرفته‌ایم. حزنی خود خواسته بر فیلم حکم فرماست که با نوعی پذیرندگی و بداقبالی به وسیله‌ی لوئین پشتیبانی می‌شود. این رویکرد در بستر مذهبی فیلم به گونه‌ای جسورانه از نزدیک شدن به فطرتِ آدمی، در قالب فیلمی به ظاهر درباره‌ی موسیقی، باعث می‌شود، درون... تاثیر پذیری‌اش را با ضرباهنگی کُند بر روان ما آغاز کند و با تداومی آزاردهنده به بخشی از روزمرگی ما تبدیل شود.
اما شبیه این است که برادران کوئن عکس‌های قدیمی را نگاه می‌کنند و میان حرف‌های یومه‌ای که محض گذراندن زمان به هم تحویل می‌دهند برای آدم‌های توی عکس‌ها داستان‌هایی سَر هم می‌کنند و به ریش‌شان می‌خندند بعد فکر می‌کنند چرا همین را فیلم نکنیم؟! تا اینجای کار موضوع خیلی ساده به نظر می‌رسد اما مسئله آنجاست که بردارانِ نابغه همه چیز این فیلم/ داستان/ زندگی را از صافی ذهنیات، روحیات و خاستگاه‌های مذهبی و میهنی‌شان می‌گذرانند. ملغمه ای که حاصل می‌آید در دست هر کارگردان دیگری اثری مغشوش و بی‌سروته از آب در خواهد آمد اما نزد کوئن‌ها چنان پیکره‌ی منسجم و همگنی دارد که انگار نه انگار ماجرا از دید زدن عکس های قدیمی شروع شد!
درون لوئین دیویس هم از این قاعده مستثنا نیست. لوئین هم مثل بارتُن در بارتُن فینک یا استاد در یک مرد جدی در ظاهر امر شبیه کاریکاتوری‌ست که برادرها انتخابش کرده‌اند تا هرچه می‌توانند بر سرش بلا بیاورند اما با کمی دقت معلوم می‌شود مسیری که این شخصیت‌ها می‌پیمایند چطور از هزارتوی ذهنیات کوئن‌ها گذشته و پلان به پلان قوام یافته. این‌گونه است که فیلم به ظاهر سرشار از موسیقیِ درون... بیشتر شبیه به مرثیه‌ای می‌شود برای مردهایی حاشیه‌ای که جریان اصلی موسیقی نابودشان کرده و هم‌زمان سرشار از ارجاع‌های مذهبی (از سرگشتگی و بی‌مکانی بگیرد تا بی‌هویتی) که درون... را از کیفیتی اسطوره‌ای غنی کرده. با این حال باز هم کوئن‌ها به همین هم قناعت نکرده‌اند و ساختار روایی فیلم را جوری پیش می‌برند که همه چیز در هاله‌ای از تکرار یک کابوس همیشگی خودنمایی می‌کند. کوئن‌ها همچنان با قدرتی باور نکردنی، زندگی را تبدیل به کابوس و کابوس‌هایی شخصیت‌های‌شان را تبدیل به زندگی ما می‌کنند.
۱۴ ارديبهشت ۹۴ ، ۰۹:۵۰
۰ نظر
American Hustle
کلاه‌برداری آمریکایی/ دیوید او. راسل/ 2013 :
سینماقصر: روابط پیچیده‌ی آدم‌ها در یک کلاه‌برداری.
شخصیت پردازی استادانه. بازی‌های مسحور کننده
کیفیت: حتما ببینید
معرفیِ فیلم کلاه‌برداری آمریکایی(American Hustle)
بمبارانِ جزئیات
مملو از جزئیات اما بی‌نهایت سطحی. این بهترین تعریفی‌ست که می‌توان از فیلم‌های اُ راسل ارائه داد. علاقه‌ی عجیب راسل به کلیشه‌ای کردن همه چیز از فیلم‌هایی او مجموعه‌ای از کنش‌های از پیش تعیین شده می‌سازد که در بستر فیلم‌نامه‌هایی فکر شده جریان دارند. شخصیت‌پردازی‌ها معمولاً درگیر کننده‌اند ، هم‌دلی برانگیز و ترسیم کننده‌ی شمایلی که یک آمریکایی دوست دارد از خود به روی پرده‌ی سینما ببیند.کلاه‌برداری آمریکایی نیز همچون دو فیلم قبلی اُ راسل چنین سرو شکلی دارد با این تفاوت عمده که در کلاه‌برداری آمریکایی کلیشه‌ای بودن؛ ادا در آوردن؛ خود نبودن و تظاهر کردن، خود به محتوای فیلم تبدیل شده است و باعث گردیده با کامل‌ترین فیلم اُ راسل در فرم و محتوا مواجه باشیم. فیلمی که ابتدا و انتهایی مشخص دارد و شاید از میانه‌های فیلم کلیت ماجرا برایِ بیننده‌ی باهوش لو رفته باشد اما با بمبارانی از جزئیات دوست داشتنی مواجهیم که زیر عنوانِ کلاه‌بردای به راحتی و در نهایت دقت بسط می‌یابند. همان‌طور که از یک کمدی رمانتیک تنها توقع می‌رود ما را درگیر شیمیِ رابطه‌ی درون فیلم کند، از یک فیلم کلیشه‌ای نیز باید تنها توقع داشت ما را در قالب کلیشه‌ها سرگرم نگه دارد. از همین جاست که کلاه‌برداری آمریکایی خودش را به عنوان فیلمی نمونه‌ای مطرح می‌کند. با رها کردن کلیات و بها دادن به جزئیات. لذت تماشای کلاه‌برداری آمریکایی نصیب کسانی می شود که در دنیای شخصیت‌های متوهم و در عین حال عاشق فیلم غرق شوند.
با فیلمی مواجهیم که به گفته سازنده‌اش داستان‌هایش را برای روایتِ واکنش‌های شخصیت‌هایش می‌سازد. بنابراین، مسابقه‌ی بوکس(در مشت زن)، افسردگی(در دفترچه‌ی امیدبخش) و یا اینجا کلاه‌برداری در واقع مسیرهایی برای رسیدن به هدف اصلی راسل هستند: نزدیک شدن به شخصیت‌هایی پیچیده و چندلایه که داستان کلیشه‌ای فیلم این اجازه را به راسل می دهد هرچه می تواند با پرداختن به جزییات شخصیتی آنها بیشتر و بیشتر به آنها نزدیک شود.
بمبارانِ جزئیات
مملو از جزئیات اما بی‌نهایت سطحی. این بهترین تعریفی‌ست که می‌توان از فیلم‌های اُ راسل ارائه داد. علاقه‌ی عجیب راسل به کلیشه‌ای کردن همه چیز از فیلم‌هایی او مجموعه‌ای از کنش‌های از پیش تعیین شده می‌سازد که در بستر فیلم‌نامه‌هایی فکر شده جریان دارند. شخصیت‌پردازی‌ها معمولاً درگیر کننده‌اند ، هم‌دلی برانگیز و ترسیم کننده‌ی شمایلی که یک آمریکایی دوست دارد از خود به روی پرده‌ی سینما ببیند.کلاه‌برداری آمریکایی نیز همچون دو فیلم قبلی اُ راسل چنین سرو شکلی دارد با این تفاوت عمده که در کلاه‌برداری آمریکایی کلیشه‌ای بودن؛ ادا در آوردن؛ خود نبودن و تظاهر کردن، خود به محتوای فیلم تبدیل شده است و باعث گردیده با کامل‌ترین فیلم اُ راسل در فرم و محتوا مواجه باشیم. فیلمی که ابتدا و انتهایی مشخص دارد و شاید از میانه‌های فیلم کلیت ماجرا برایِ بیننده‌ی باهوش لو رفته باشد اما با بمبارانی از جزئیات دوست داشتنی مواجهیم که زیر عنوانِ کلاه‌بردای به راحتی و در نهایت دقت بسط می‌یابند. همان‌طور که از یک کمدی رمانتیک تنها توقع می‌رود ما را درگیر شیمیِ رابطه‌ی درون فیلم کند، از یک فیلم کلیشه‌ای نیز باید تنها توقع داشت ما را در قالب کلیشه‌ها سرگرم نگه دارد. از همین جاست که کلاه‌برداری آمریکایی خودش را به عنوان فیلمی نمونه‌ای مطرح می‌کند. با رها کردن کلیات و بها دادن به جزئیات. لذت تماشای کلاه‌برداری آمریکایی نصیب کسانی می شود که در دنیای شخصیت‌های متوهم و در عین حال عاشق فیلم غرق شوند.
با فیلمی مواجهیم که به گفته سازنده‌اش داستان‌هایش را برای روایتِ واکنش‌های شخصیت‌هایش می‌سازد. بنابراین، مسابقه‌ی بوکس(در مشت زن)، افسردگی(در دفترچه‌ی امیدبخش) و یا اینجا کلاه‌برداری در واقع مسیرهایی برای رسیدن به هدف اصلی راسل هستند: نزدیک شدن به شخصیت‌هایی پیچیده و چندلایه که داستان کلیشه‌ای فیلم این اجازه را به راسل می دهد هرچه می تواند با پرداختن به جزییات شخصیتی آنها بیشتر و بیشتر به آنها نزدیک شود.
۱۳ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۵۵
۰ نظر
Blue is the Warmest Color
آبی گرم‌ترین رنگ است/ عبداللطیف کشیش / 2013 :
سینماقصر: عشق دو دختر به‌هم. برهنه نمایی بیش از حد. طولانی
کیفیت: وقت تلف کردن
۱۳ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۵۱
۰ نظر
The Girl With The Dragon Tattoo
دختری با خالکوبی اژدها/ دیوید فینچر / 2011 :
سینماقصر: ارزشِ داشتن تنها یک دوست. معمایی. شخصیت‌پردازی ویژه
کیفیت: حتما ببینید
۱۳ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۴۸
۱ نظر
A Late Quartet
یک کوارت دیرهنگام/ یارون زیلبرمن / 2012 :
سینماقصر: روابط درون یک گروه موسیقی. بی‌رحم. فیلپ سیمور هافمن لعنتی.
کیفیت: حتما ببینید
۱۳ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۱:۴۴
۱ نظر
محدوده‌ی دایره/ شهرام مکری/ 1385 :
سینماقصر:نقاشی‌های موریس اشر. خلاقانه. مهندسی شده
کیفیت: حتما ببینید
۱۱ ارديبهشت ۹۴ ، ۱۵:۵۷
۰ نظر